عدالت آموزشی
وزیر آموزش و پرورش برای پاسخگویی به سوال نمایندگان به مجلس رفت. حادثه ی غم انگیزی در مدرسه ای در استان آذربایجان غربی با موج رسانه ای همراه شد. اظهار نظرهای فوری از طرف برخی نمایندگان و مسئولین که در جایگاه قاضی و متهم قرار داشتند صورت گرفت. چند روز سوژه ی خبری ناب و نمایشی از سوال و جواب و البته گزارش کار و جلسات متعدد که چند وقتیست مد شده است.
از کتاب سوم ابتدایی که داستان پند آموز معلمی فداکار را به تصویر کشید تا دانش آموزانی که هنوز درگیر تبعات آتش سوزی چند سال پیش هستند. یکی درس آموز و دیگری ناراحت کننده و تاسف بار.اما مسئله به همین سادگی نیست.
در نگاه اول مشکل از معلم کلاس بود که نتوانست دانش آموزان را از کلاس خارج کند. کمی که دقیق تر می شوند مشکل را در وجود بخاری نفتی در کلاس درس می دانند و با یک درخواست از نمایندگان برای بودجه قضیه فیصله پیدا می کند.آنچه در گزارش های خبری و جلسه ی مثلا سوال از وزیر دیده نشد شکوه از بی عدالتی بود.
بند 9 اصل سوم قانون اساسی را به کلی فراموش کرده ایم . آنجا که رفع تبعیض های ناروا و ایجاد امکانات عادلانه برای همه در تمام زمینه های مادی و معنوی را وظیفه دولت اسلامی می داند. حتی وقتی فقر و بدبختی در کالبد حادثه ای این چنین خودنمایی می کند هم از خواب بیدار نمی شویم. تبعیض ناروا یعنی کلاس های هوشمند مدارس و الزامی شدن ورزش شنا برای برخی مدارس و کلاس های کپری برای برخی دیگر.یعنی یک عده از تحصیلات عالی برخوردار باشند و عده ای دیگر در سطوح بسیار پایین بمانند.استعداد است که در این سیستم ضایع می شود.
تعلیم و تربیت زیر ساخت حرکت عمومی جامعه اسلامی و حداقل 12 سال از عمر یک انسان در اختیار آموزش و پرورش است. عامل اصلی که باید در نظر گرفته شود انسان شدن است. انسان شدن فقط در کتاب های دین و زندگی و درس های معارف نیست. از همه ی فرصت ها باید برای تعلیم استفاده کرد و این کار را باید با هوشیاری با دقت انجام داد تا در عمق ذهن و جان متعلم جایگزین شود. روحیه پذیرش اشتباه و عدم دلبستگی به مسئولیت را باید با سنجیدگی در جامعه ترویج داد . و این به دست کسانی که خودشان اعتقاد عملی به این منش ها ندارند گسترش پیدا نخواهد کرد.
خدا نیاورد آن روزى را که سیاست ما و سیاست مسئولین کشور ما پشت کردن به دفاع از محرومین و رو آوردن به حمایت از سرمایه دارها گردد و اغنیا و ثروتمندان ازاعتبار و عنایت بیشترى برخوردار شوند. مشکل از عدم اعتقاد به عدالت است و در نگاه امیرالمومنین هدف حکومت اجرای عدالت و آسایش مردم است.
چرا باید سراسر برنامه ریزی ها برای توسعه باشد و عدالت در تصمیم گیری ها نادیده گرفته شود؟ آیا به جای تسلیت فقدان یک دانش آموز نباید فقدان عدالت در سیستم آموزشی کشور را تسلیت گفت ؟ آیا وزیر خاطی به جای عذرخواهی در خصوص این حادثه نباید نسبت به عدم اجرای مسئولیت اش در توجه ویژه به مستضعفین مورد مواخذه قرار بگیرد؟ طبیعی است که وقتی عدالت نباشد ، جامعه پوک می شود.
j.z