امتیازهای تجدیدناپذیر

در قسمتی از متن توافق آمده است" این راه حل جامع به مثابه یک مجموعه منسجم خواهد بود که هیچ بخشی از آن مورد توافق قرار نمی‌گیرد مگر آنکه در مورد تمامی بخش‌های آن توافق حاصل شود."

یعنی یا همه با هم می برند و یا همه با هم می بازند. ظریف هم در کنفرانس خبری اش اشاره کرد که "در صورتی که هرگونه بدقولی و نقض عهدی ببینیم اقدامات اولیه قابل بازگشت است، ما با حسن نیت وارد شده ایم و در شرایطی قرار نداریم که ناگزیر باشیم در صورتی که که طرف مقابل به تعهدات خود عمل نکند یک طرفه به تعهداتمان عمل کنیم.؟". در نگاه اول این عبارت از موضع قدرت است. توافق را جوری انجام داده ایم که می توانیم در صورت بدقولی به روز اول بر گردیم. اما داستان به گونه ای دیگر است. اینگونه القا شده است که ایران توان بازگشت به روز اول را دارد و هزینه ای هم متحمل نمی شود.دو ایراد اساسی به این صحبت وارد است.

1- مسئله ی هزینه ی راه اندازی مجدد در این اظهار نظر در نظر گرفته نشده است. بسیاری از تحریم های ظالمانه ای که امروز بر کشور ما تحمیل شده است ناشی از شروع مجدد فعالیتی است که یک بار برای اعتمادسازی متوقف شده بود. اگر این مذاکرات هم گام به گام جلو رود اما به نتیجه نرسد قطعا هزینه ای که برای ادامه ی پیشرفت هسته ای باید بپردازیم بسیار بیشتر از چیزی است که در سال های گذشته پرداخته ایم.

2- گام هایی که ایران در این توافق برداشته است قابل بازگشت نیست. طرف غربی به صورت محدود یکسری از تحریم ها را بر می دارد و یک شبه می تواند بازگردد و به روندش ادامه دهد. اما طرف ایرانی قدم هایی که بر می دارد قابل بازگشت نیست. اینکه شما کل 20 درصد هایتان را به شرایطی تبدیل کنید که دیگر این کارکرد الان را ندارد و قابل بازگشت هم نیست یعنی امتیاز تجدیدناپذیر!

اطلاعات ریز و نظارت هایی که صورت می دهند اطلاعاتی را در اختیارشان می گذارد که قابل بازگشت نیست. محل دقیق ذخیره سازی و همچنین خط تولید ساخت سانتریفیوژ و ... اطلاعات عادی نیست و اطلاع طرف غربی برگشت پذیر نیست.