کمیته ی صیانت؛ لبیک به مطالبه رهبری

بعد از اتفاق سفارت انگلیس بود که رهبر انقلاب در دیدار با تشکل های دانشجویی حرکت دانشجویان را اشتباه دانستند. و اتفاقاتی که بعد از آن افتاد ، سانسور شدن آن بخش از صحبت های ایشان در سایت ها و رسانه ها. البته این سانسور با واکنش هایی همراه بود اما در نوع خود اتفاق جالبی بود که افتاد. قصدم بررسی این موضوع نیست بلکه اشاره به نکته ای است که در خلال مطرح کردن این بحث بیان کردند.

 اول. حمایتی که ایشان از اجتماعات دانشجویی کردند. بعد ها به خاطر همان اجتماع احساسی و بدون برنامه و اتفاقاتی که در آن افتاد به نوعی این جنس حرکات تقریبا به فراموشی سپرده شد. و به واسطه ی همان اتفاق به نوعی مصداق تندروی شناخته شد. تقریبا می توان گفت بجز استقبال دانشجویان از رئیس جمهور روحانی بعد از تماس تلفنی با اوباما مصداق شاخصی در فعالیت های دانشجویی دیده نشد.

دوم. مطرح کردن بحث کانون تصمیم گیری. که اتفاقا در بحث استقبال از روحانی و موضوع هسته ای نمونه ای کامل و بدون نقص از آن را مشاهده کردیم. کمیته ی صیانت از منافع ایران. کانون تصمیم گیری که اولین جلسه ی خود را از ساعات اولیه انتشار خبر تماس تلفنی روحانی آغاز کرد و تا به امروز به فعالیت جدی و تاثیرگذار در این حوزه پرداخته است و به خوبی توانسته ای جریان ساز باشد. کانون تصمیم گیری زبده از فعالین با سابقه ی دانشجویی که توانسته است فعالیت های بسیاری را در این دوره ی زمانی سازماندهی کند.

بجز کمیته ی صیانت از منافع ایران نمونه ی دیگری از این کانون تصمیم گیری در فعالیت های دانشجویی شکل نگرفت. فعالیت های پراکنده ی سال گذشته ی تشکل های دانشجویی خود مویدی بر این مسئله است. آفتی که رهبر انقلاب شناسایی کردند و راه حل را هم صریحا مطرح کردند متاسفانه هنوز در دل جریان دانشجویی وجود دارد.

البته این نکته را نباید فراموش کرد که طیف گسترده ای از فعالین دانشجویی اقدام به پاک کردن صورت مسئله کردند. یعنی در اوج فعالیت های کمیته ی صیانت اقدام به انتشار شبهاتی کردند که ناشی از این نوع نگاه بود. نگاهی که هر گونه اجتماع دانشجویی را غیرقانونی می داند و حتی حاضر است در زمین افراطی دانستن دانشجویان بازی کند.

کمیته ی صیانت به عنوان تنها کانون تصمیم گیری مشکلاتی را هم تجربه کرده است که در فرصت مناسب باید به بررسی آن پرداخت. به عنوان مثال در جریان همایش هایی که این کمیته برگزار کرده است متاسفانه بسیاری از رسانه ها به صورت کامل دست به سانسور این همایش ها زدند. سانسوری که از تحلیل های کم عمق رسانه های منتسب به جریان اصولگرایی ناشی شده است.

عبور از خطوط قرمز این بار هزینه خواهد داشت

در تحلیل مذاکرات و اظهارنظرهایی که مقامات دو طرف انجام می دهند باید به اظهارات برای مصارف داخلی و مواضع قطعی تفاوت قائل بود. گاهی برای اینکه قدرت چانه زنی بالا رود برخی اظهار نظر ها که خط خبری می شود موثر واقع می شود. و این اظهارات حتی می تواند محاسبات افکار عمومی را تغییر دهد. اظهارنظرهای پیش از توافقنامه ی ژنو و همچنین کنفرانس خبری بعد از توافق به خوبی نشان داد که این مسئله نقش اساسی را بازی می کند.

اما در این میان افراد و رسانه هایی مورد اعتماد هستند که اظهارات آنها به واقعیت می انجامد. این افراد و رسانه ها می توانند افراد و رسانه های طرف های مذاکره هم حتی نباشند. مثلا تحلیل های و خبرهای به نقل از فرد ناشناس المانیتور در دور پیش مذاکرات قریب به اتفاق در متن توافقنامه قابل رصد بود.

در کنار این اظهارنظرهای هر کدام از دو طرف هم قابل اعتناست. در مذاکرات اخیر آن چه برخی از مقامات آمریکایی گفته بودند نعل به نعل در متن توافق قابل رصد بود. تا جایی که مشخصا آنچه کری در اظهاراتش در برخی از جمع ها می گوید جزو خطوط قرمز طرف غربی که از آن عبور نمی کند شناخته می شود.

اما از این سمت ماجرا اتفاق جور دیگری می افتد. با مشاهده ی کنفرانس خبری ظریف بعد از توافقنامه و اظهارات متناقض صالحی رئیس سازمان انرژی اتمی در توان سانتریفیوژهای فعلی و نیاز واقعی کشور، این مسئله پررنگ می شود که بسیاری از اظهارنظرهای طرف ایرانی مصداق اظهارتی است که صرفا مصرف داخلی دارد.

تیم دیپلماسی دولت این مسئله را باید مدنظر داشته باشد که این دور از مذاکرات با مذاکرات سعدآباد کمی متفاوت است. اگرچه در مذاکرات سعد آباد همین تیم مذاکره کننده از خطوط قرمزی که رهبری مشخص کرده بود عبور کردند اما در این دور از مذاکرات عبور از خط قرمزها برای این تیم در داخل کشور هزینه زا خواهد بود.چرا که بدنه ی مردم در جریان جزئیات مذاکرات قرار دارد و رهبری خطوط قرمز خود را صریحا در مجامع عمومی مشخص کرده اند.

این خطوط قرمز با در نظر گرفتن منافع ملی توسط رهبر انقلاب روشن شده است و صیانت از آن هم مصداق صیانت از منافع ملی است.

حمایت قاطع رهبری؛ پایان دلواپسی ها؟

حمایت معنی دار رهبری از تیم هسته ای در دیداری صورت گرفت که به جزئیاتی از برنامه ی هسته ای ایران پرداخته شد. صداوسیما و بخشی از جریان خبری سعی کردند دیدار کارگزاران را مهر تاییدی بر فعالیت های تیم هسته ای نشان دهند. در حالی که رقم ها و مباحث مطرح شده در موضوع هسته ای نشان از خط قرمزهایی داشت که پیش از این از آن عبور شده بود.

در بخشی از صحبت ها به میزان توان هسته ای مورد نیاز کشور اشاره شد. 190000 سو که چند برابر توان امروز غنی سازی کشور است. یعنی برای رسیدن به مقدار واقعی و صنعتی باید سانتریفیوژهای جدیدی نصب شود. اینکه ما تا به حال به نسل جدید سانتریفیوژ رسیده ایم و هر سانتریفیوژ می تواند 24 سو را تامین کند مسئله را کمی پیچیده می کند.

توافقنامه ی ژنو و مسیری که تیم مذاکره کننده برای اعتمادسازی و شفاف سازی طی کرده است به خوبی نشان می دهد که امکان تحقق این خواسته ی رهبری در مذاکرات دور نهایی عملا امکان پذیر نیست. چرا امکان پذیر نیست؟

در توافقنامه ی ژنو اجازه ی تزریق گاز به سانتریفیوژ های نصب شده و همچنین اضافه کردن تعداد سانتریفیوژ ها داده نشده است. (1- به این معنی که طی شش ماه، ایران به سانتریفیوژهایی که نصب شده‌اند ولی غنی سازی اورانیوم انجام نمی دهند گاز UF6 تزریق ننماید. سانتریفیوژهای اضافی نصب ننماید. ایران اعلام می‌کند که طی شش ماه اول سانتریفیوژهای موجود را با سانتریفیوژهایی از همان نوع جایگزین می‌کند.) این یعنی در گام اول برای شفاف سازی چنین امتیازی به طرف غربی داده شده است. چطور می توان انتظار داشت که طرف غربی در مذاکرات دور نهایی آنچه را که در دوره اول بدست آورده بود را دو دستی تقدیم تیم ایرانی کند؟ اگر قرار بر این است که طرف غربی از  بحث تعداد سانتریفیوژ ها عقب نشینی کند و به فردو هم کاری نداشته باشد دقیقا قرار است به چه امتیازی دل خوش کند؟

اگر عقب نشینی صورت نگیرد هم امکان تامین نیاز هسته ای که رهبری مطرح کردند وجود ندارد. مگر اینکه دوران احمدی نژاد این قدر ترسناک باشد و آقای ظریف و تیم اش آن قدر دوست داشتنی باشند که طرف غربی به خاطر گل روی اینها تمام تحریم ها را بردارد. یا اینکه به برکت ماه رمضان دل طرف غربی نرم شود و طرف ایرانی را مورد لطف و رحمت قرار دهد.

اما در کل به نظر می رسد تیم هسته ای دولت با کمک تیم رسانه برنامه ی بی نقص را در این دور از مذاکرات به نمایش بگذارد. برنامه ی هسته ای به چند کارخانه و سانتریفیوژ دکوری و بی خاصیت تبدیل شود . فشار داخلی را هم می توان با هجمه ی رسانه ای ، توافقنامه های محرمانه و تعهدات گام به گام و مبتنی بر برخی پیش شرط ها از بین برد.