دولت خمار خیانت هم می کند
یکی از عبارت هایی که به صورت معمول در سخنرانی های مسئولین نفت مورد استفاده قرار می گیرد تولید صیانتی است. مفهومی که در سند چشم انداز به آن اشاره شده است و معنای همه فهم آن این است که به جای تولید شتابان از مخازن نفتی که باعث کم شدن میزان تولید از هر چاه می شود تولید بدون شتاب و با برنامه انجام گیرد تا بتوانیم مقدار نفت بیشتری از هر چاه تولید کنیم. این استراتژی به ظاهر بسیار ساده به نظر می رسد اما در واقع برای جلوگیری از بلعیدن نفت باید بتوانی در مقابل دولتی که شکم 70 میلیون نفر را سیر می کند بایستی. دولتی که نفت برایش همچون مواد مخدر است و در حالت خماری به سر می برد و باید بتوانی او را راضی کنی تا دست از مواد مخدر بردارد. مطمئنا این کار سخت تا به امروز انجام نشده است و نوک پیکان سیاست های نفتی کشور تولید سریع تر برای توسعه ی بیشتر است؛ بدون توجه به آیندگان و فرصت سوزی که صورت می گیرد.
در کنار این نگاه کلان به حوزه ی نفت تنها چیزی که اساتید در چند واحد بهره برداری زمزمه می کردند روشن بودن فلرها و سوزاندن گازهای با ارزش در مناطق نفتی است. حجم بسیار بالای گازی که می تواند حجم بالایی سرمایه را وارد کشور کند به دلیل بی رقبتی مسئولان به تامل در باب جلوگیری از هدر رفت سرمایه ملی سوزانده می شود. تولید صیانتی شاید سرمایه ملی را تا چند سال خارج از دسترس کند اما از بین نمی برد ولی سوزاندن گاز به معنای به هدر دادن سرمایه با ارزش ملی است. اینکه چه زمانی به این جمع بندی خواهئد رسید که جلوی این خیانت گرفته شود را نمی دانم اما این را خوب می دانم که هم کلاسی های من در رشته نفت در دانشگاه ساعت ها وقت خود را صرف کشیدن سیگار در پشت ساختمان دانشکده می کنند و بسیار هم خوشحالند. و اساتید عزیز ما هم بیش از اینکه نگران این مسائل اساسی باشند در فکر تدریس و انتقال مطالبی هستند که بعد از 4 سال نمی فهمم که به درد چه کاری می خورد. شاید به قول استاد ما که خود را بسیار روشنفکر می داند خواندن انتقال جرم در جهان بینی ما تغییری ایجاد کند.
چه در نفت و چه در گاز.