برنامه اقتصادی کاندیدا
حضور در عرصه ی انتخابات و تجمیع اراده ها برای رسیدن به قله ی اجرایی کشور چیزی است که امروز به طور گسترده مورد اقبال سیاسیون قرار گرفته است. تعدد کاندیدا اگر با تنوع طرز فکر و برنامه همراه باشد نه تنها نقطه ی ضعف انتخابات نخواهد بود بلکه باعث اقبال طیف های مختلف مردم خواهد شد. محدودیت انتخابی که در کشور آمریکا وجود دارد نامطلوب است و حرکت ما به این سمت نباید باشد. این شیوه حق انتخاب را از مردم می گیرد و به دست کانون های قدرت و ثروت می سپارد. مردم ناچارند بین دو گزینه شبیه به هم یکی را انتخاب کنند و تنها راه اظهار وجود عدم حضور در انتخابات است. این منش نتیجه ای جزاین ندارد که مشارکت مردم در فضای سیاسی کشور حداقلی می شود.
لزوم بررسی برنامه های کاندیدای انتخابات برای کشف تمایزها و بررسی اولویت برنامه ها با توجه به فضای کشور اصلی ترین وظیفه ی ماست. انجام این وظیفه آسان نیست و زمانی که فضای اقتصادی کشور ملتهب است موانع بسیاری پیش رو خواهیم داشت. اکثریت اظهارنظرهایی در پارادایم اصلاح نظام اقتصادی نخواهد بود و در فضای شعار زده ی متاثر از شاخصه های اقتصادی است. شاخصه هایی که در سطح جامعه ملموس است و به نوعی نشان دهنده ی بحران در لایه های اقتصادی کشور.
از طرف دیگر بیماری کلی گویی و تکرار اهداف کلی نظام اقتصادی اسلام از جمله سکه های رایجی است که امروز سیاست مداران با آن تجارت می کنند. شعارهایی از جنس حل مشکل مسکن ، اشتغال و جذاب تر از همه ازدواج. اما با اندکی تامل نبود برنامه ریزی مشخص برای تحقق این شعارها دیده می شود.
در کنار ادبیاتی که به آن اشاره شد یکی از ادعاهایی که در این دوره بسیار بر آن تاکید می شود بحث حل مشکل با تغییر شیوه ی مدیریت سیستم اقتصادی کشور است. مدیریت یکی از شاخصه هایی است که نمی توان از تاثیر آن چشم پوشید اما به راحتی می توان گفت با گذشت چند دهه از پیروزی انقلاب و تجربه مدیریت های مختلف، مشکل اصلی اقتصاد ضعف مدیریت نیست. عدم ارائه برنامه منسجم مقدم بر عدم اجراست و می توان آن را در مسیر پر فراز و نشیب جمهوری اسلامی رصد کرد.
تقلیل راهبردهای اساسی کشور همچون اقتصاد بدون نفت و اقتصاد مقاومتی به نحوه ی مدیریت جهادی و مقاومتی جفایی است که در حق اقتصاد کشور صورت می گیرد. چه بسا در پس این ادبیات شبه انقلابی، مدل های اقتصادی التقاطی یا غربی خوابیده باشد. مدلی که چند وقتی است تئوری های آن برای اقتصاد کشور تجویز می شود و چنان بانک جهانی را به شور آورده است که دست به صدور لوح تقدیر ! برده است.
در این بین اما برنامه های جدی و قابل بررسی اقتصادی هم ، کم مطرح نشده است. طرح هایی همچون فدرالیسم اقتصادی که ارزش محک خوردن در بوته ی نقد را دارد. برنامه هایی همچون بازگشت به اقتصاد قانون اساسی و ارائه ی راهکار برای برون رفت از خلاء تئوریک برای پیشبرد فضای اقتصادی کشور با نقدهای جدی ای از جنس حرکت به سمت اقتصاد سرمایه داری فضای اقتصادی انتخابات را جدی کرده است.
بررسی و نقد برنامه هایی که مطرح شد بماند برای زمانی دیگر و روسیاهی آنهایی که پشت شعارهای توخالی پنهان شدند مشخص است. از دیگر مشخصه هایی که باید مدنظر داشت تیم اقتصادی است که در ستاد کاندیدای انتخابات حضور دارند. ورود تیم های اقتصادی ای که منتسب به جریان های مسئله دار فکری به عرصه ی اجرایی کشور در دولت گذشته تجربه شده است. باید با چشم هایی باز به بررسی تیم اقتصادی کاندیدا پرداخت. بسیاری از افرادی که وارد عرصه ی انتخابات شده اند تیم اقتصادی ندارند. برای اثبات این مدعا دوندگی چند هفته ای برای دعوت از نمایندگان اقتصادی کاندیدا به دانشگاه کافی است. زمانی که یا اقتصاد دانی وجود نداشت که معرفی شود یا اینکه وجود داشت اما مسائل دیگری وجود داشت. برخی حتی جسارت حضور در یک جلسه ی بحث اقتصادی را نداشتند چه برسد به مدیریت سیستم اقتصادی کشور.
چند نکته را نبایدفراموش کرد. اول: شعارهایی اقتصادی باید همراه با برنامه اقتصادی باشد و برنامه اقتصادی باید توسط تیم فکری قابل اعتنایی حمایت شود. در غیر این صورت بی برنامه بودن از همان روز رای اعتماد وزیر پیشنهادی اقتصاد در مجلس آغاز می شود.
دوم: تجربه ی انتخابات های گذشته نشان می دهد که سوء استفاده از فضای اقتصادی کشور به معنای تحریک مردم با ابزار حل بحران های دم دستی و کم اهمیت معمول ترین بداخلاقی انتخاباتی خواهد بود. حل مشکل تورم و کم کردن فشارهایی که به اقتصاد خانواده وارد شده است از چنان زرق و برقی برخوردار است که می توان یک نفر را رئیس جمهور کشور کند.
سوم: دانشجو باید نقش روشنگری را بر عهده بگیرد و در فضای کشور حضور فعال داشته باشد. هرچند برخی بیداری دانشجویان را به خاطر ثبات مدیریتی شان نمی خواهند. باید فارغ از جناح بندی های بی مایه ی سیاسی برنامه های اقتصادی را بررسی کرد و مدیریت بایسته را برای آینده ی کشور برگزید.
