روحانی مخالف فرهاد رهبر

آرمان خواهی تمام آن چیزی نیست که یک دانشجو باید به آن مسلح شود. برای دانشجوی ایده آل آرمان خواهی لازم است اما کافی نیست. باید در کنار آن به شاخصه هایی همچون واقع گرایی و مردمی بودن هم دقت کرد. به راحتی نمی توان آرمانخواهی واقع گرایانه را از آرمانخواهی بدون واقع گرایی تمیز داد اما بازتعریف دو طرح بحث در ماه گذشته در دانشگاه تهران شاید به روشن شدن مسئله کمک کند.

اول. شروع سال تحصیلی بود و آئین ورودی های جدید در سالن چمران. 10 دقیقه هم به بسیج دانشجویی وقت اختصاص یافت. پروسه ی آماده کردن متن برای این چند دقیقه بسیار سخت تر است از آنچه تصور می کنید. از بیرون گود شاید لنگ کردن آسان به نظر آید ولی در گود واقعا لنگ کردن سخت است.

به عنوان نویسنده و ارائه کننده ی متن انتخاب شدم. مثل همیشه توصیه هایی از گوشه و کنار می رسید. یکی می گفت متن باید احساسی و شوق انگیز باشد تا ورودی به وجد آید. دیگری می گفت از حرکات دست و بدن باید استفاده کن تا مخاطب جذب شود. آن یکی می گفت نوشته اصلا مهم نیست فقط باید خوب خوانده شود و به نوعی اجرا شود تا در ذهن مخاطب ماندگار شود.

متن را آماده کردم و صبح برنامه بازنویسی نهایی اش تمام شد. متن را احساسی ننوشتم و قرار نبود برای خوش آمد مخالف دست و پایم را تکان دهم. تجربه ی 4 سال زندگی کردن در بین بچه ها من را به این جمع بندی رساند که باید به مسئله ی اصلی دانشگاه بپردازم. تلخ شدن احتمالی ذائقه مخاطب را به جان خریدم.حتی اگر یک نفر هم حرف را می فهمید بهتر از این بود که هزار نفر ایستاد تشویقم کنند. تشویقی که نه تعهدی در پی آن است و نه هزینه ای برای کسی دارد دقیقا مثل ورزشگاه.

بند از چند ساعت انتظار با دعوت مجری به پشت تریبون رفتم. فرصت نیست که متن کامل را بیاورم اما شرحی از مسئله ی اصلی دانشگاه.

 دانشگاه اسلامی نیست! شاید پیش خودتان فکر کنید که منظور از اسلامی نبودن دانشگاه مختلط بودن و .... است و برای اسلامی کردن دانشگاه باید تفکیک جنسیتی اجرا شود. اما اسلامی کردن دانشگاه معنای دیگری دارد. دانشگاه اسلامی دانشجویی بیرون می دهد که می داند در کجاست و باید چه کند.  بار سنگین مسئولیتی نسبت به جامعه و کشور و مکتبش را احساس می کند. حتی اگر همه ی خروجی های دانشگاه مذهبی و اهل نماز و روزه هم باشد اما احساس مسئولیتی نکنند دانشگاه اسلامی محقق نشد است. چرا؟ ماموریت دانشجو در حین ورود و در دوران تحصیل مشخص نیست. ارتباط بین صنعت و دانشگاه برقرار نشده است. اساتید متحجر دانشگاه اقبالی برای شناختن مشکلات و به روز کردن مسائل علمی با نیازهای کشور ندارند. و دغدغه هایی از این جنس. دغدغه هایی از جنس 4 سال خون دل خوردن در کلاس های این اساتید شبه روشنفکر که برخی شان احساس می کنند باید پرستیده شوند.

تعدادی از عزیزان بعد از این سخنرانی بر من خرده گرفتند که روز جشن ورودی ها باید فضا شاد باشد و امید و انگیزه پمپاژ شود . مطرح کردن مشکلات باعث بد شدن نگاه افراد نسبت به بسیج می شود. جوابش به نظرم یک جمله است اگر قرار بر این است که تشکل دانشجویی فعالیت کند و تغییری در دانشگاه ایجاد نشود همان بهتر که درش تخته شود. برای تفریح و بازی فعالیت نمی کنیم در دانشگاه.

دوم. به نمایندگی از بسیج دانشکده ی فنی با کارتی که برای آئین شروع سال تحصیلی با حضور رئیس جمهور محترم دکتر حسن روحانی داده بودند به سالن علامه وارد شدم. از کنار ترکیب جمعیتی و نسبت دانشجویان به اساتید و کارمندان بگذریم. مراسم که آغاز شد دکتر رهبر به نمایندگی از دانشگاه برای عرض خیرمقدم و سخنرانی کوتاهی پشت تریبون رفتند. از کل صحبت هایشان فقط همین قدر خاطرم هست که روی پیشرفت علمی کشور و تعداد مقالات و .... . تاکید می کردند. در هنگام صحبت هایش با خودم می گفتم واقعا دانشگاه را از نزدیک می شناسد و اینگونه از پیشرفت علمی ای صحبت می کند. پیشرفتی که یا در دانشگاه وجود ندارد و یا به صورت مصنوعی وجود دارد. آهی کشیدم و با خودم گفتم ای کاش رئیس دانشگاه و مسئولین آموزشی کشور اینقدر جسارت و شجاعت پیدا کنند که به جای تکرار یک سری آمار فضای علمی کشور را نقد کنند. به هر تقدیر صحبت های رئیس جمهور آغاز شد. چند دقیقه ای از شروع نگذشته بود که ایشان شروع به نقد فضای علمی کشور کردند. انتقاد از ISI و اینکه تعداد این مقالات متر خوبی برای بررسی جایگاه علمی کشور نیست. بحث در خصوص نامرتبط بودن مقالات و عدم تناسب آن با مشکلات کشور. انتقاد از ترکیب غیرواقعی رشته های دانشگاهی کشور. بعد از مطرح کردن این انتقادات جمله ای گفتند که باعث شد به نگاه واقعی رئیس جمهور کشورم نسبت به علم و تحصیل در کشور ببالم و در دلم بگویم روحانی مچکریم