اجازه نمی دهیم حذف مان کنید

ارتباط متقابل مردم به عنوان امت و امام خمینی مثال زدنی است. ارتباطی که یک سری وظایف را بر دوش امام قرار می دهد و یک سری وظایف را بر دوش مردم. نقش آفرینی مردم است که به برداشته شدن بنی صدر می انجامد. نقش آفرینی مردم است که در جریان اجباری شدن حجاب در ادارات و سازمان های به کمک نظام می آید. از طرف دیگر وظایفی که امام به واسطه ی حضور مردم برای خود متصور است.

اما این روزها برعکس آنچه به تصویر کشیده می شود مردم هیچ نقشی ندارند. مردم صرفا به عنوان یک توده ی بی شکل و بی خاصیت در مقام کالای لوکسی به حساب می آیند. کالای لوکسی که در انتخابات شرکت می کنند و بعد از آن صرفا به درد پز دادن می خورد. که رئیس جمهور و نماینده مجلس از اعتماد مردم بگویند و این را ابزاری بدانند که با آن سیاست هایشان را توجیه کنند. هرچند این سیاست ها برخلاف منافع مردم باشد.بگوید من فلان قدر رای مردم را با خودم دارم.

و البته دامنه ی کارویژه ی سرخط کردن مردم به ایام بین انتخابات هم کشیده شده است. طرح شعارهای پرطمطراق برای خوشایند اقشار مختلف با خواسته های مختلف، پروژه ی دیگری است که در دستور کار گرفته شده است.

از طرح موضوعاتی همچون آزادی و حدود اسلامی تا آخرین شاهکار در خصوص بحث صندوق های شفاف و صندوق های پارچه پیچ شده... و حقیقتا چقدر سطح مطالبات رئیس بالاست و به چه مسائل اساسی و عمیقی فکر می کند! و بیچاره مردمی که چنین طرز تفکری بر آنها حکومت می کند!(این قسمت را سانسور کردم)

گاهی از فعالیت های حداقلی سیاسی مردم هم خودداری می شود. شاید گاهی با دیدن صحنه هایی از برنامه های دلواپسان در جهت اعتراض به سیاست دولت برخی به این جمع بندی برسند که اینها اجازه اعتراض به هرچیزی را دارند؛ اما بقیه اقشار مردم با رویکردهای سیاسی دیگر امکان چنین کاری را ندارند. اما با اشاره به تیترهای این روزها در رسانه ها و اظهارنظرهایی که شخص وزیر کشور انجام داد بر همه مان مسجل شد که برنامه هایی که تا به امروز در بستر قانونی در جمهوری اسلامی انجام شده است مورد پذیرش آقایان نبوده است. و حتی  حاضرند خط و خطوط قانونی کشور را جابجا کنند تا منتقدان فرصت انتقاد به شاهکارهای رئیس دولت و تیم اش را پیدا نکنند.

فقط تفاوتی وجود دارد بین آنهایی که مراسم ختم هنرمندان را تبدیل به میتینگ سیاسی شان می کنند و دلواپسان. تفاوت از زمین تا آسمان است. از دلواپسی تا بی خیالی.

و چه خیال خامی. عزیزان نمی دانند که دلواپسی های این یکی دو سال نه آروغ روشنفکری است نه برای جلب رای مردم در انتخابات ؛ بلکه احساس مسئولیتی است نسبت به آینده ی کشور و انقلاب. و با ارسال نامه و بخش نامه عدم صدور مجوز به سازمان های مختلف، نمی توان چنین جریانی را متوقف کرد.

اجازه نمی دهیم مردم را از مدیریت کشور حذف کنید. در میدان می مانیم.