امروزی بحثی در دانشکده داشتیم با حضور یکی از دوستان دوست دار مشایی با محوریت مهندس مشایی. ورود مشایی به انتخابات باعث تشکیل این جلسه بود و دانشجوی عزیز برای دفاع از مهندس به این جلسه آمده بود. بحث های مفصلی مطرح شد اما نکته ای که در آن توجهم را به خود جلب کرد انگیزه ای شد برای نوشتن.
قبل از جلسه، در مسیر که به دانشکده می آمدم سوالات ذهنی ام را جمع بندی می کردم تا بتوانم به جمع بندی خوبی نسبت به مشایی برسم. نکته ای که به نظرم آمد در میان این همه غوغای رسانه ای خوب است به آن پرداخته شود برنامه ای است که برای مدیریت کشور دارند. در حوزه های مختلف بخصوص اقتصاد. وارد جلسه که شدیم اولین سوال اقتصادی و برنامه محورانه! که پرسیده شد پاسخ شنیده شد به دلیل عدم تخصص در بحث اقتصاد عدم تسلط و آشنایی کامل با برنامه ها در این حوزه ورود پیدا نمی کنند.
علامت سوال بزرگی در جمع بوجود آمد که چه ادله ای می آورید که ما به مشایی رای دهیم. پاسخ شنیدیم گفتمان.
بحث مفصلی شد و فرصت برای تشریح کل جلسه نیست اما بحث کردن روی مقوله ای به نام گفتمان در این شرایط از اهمیت بالایی برخوردار است. رئیس جمهور سابق را با گفتمان عدالت می شناسند. شعار مبارزه با مفاسد و فقر و تبعیض را فراموش نکرده ایم. شعارهایی که باعث اقبال مردم به احمدی نژاد شد.
اما ضعف جدی احمدی نژاد این بود که گفتمانی را مطرح کرد اما توانایی ایستادن و بازی کردن در پازل این گفتمان را نداشت. شعار حمایت از محرومین داده شد و کارهای خوبی هم در ابتدای امر انجام شد.رساندن بودجه به شهرها، سهام عدالت، فعالیت های عمرانی در روستاها و مناطق محروم و... اما ثابت قدم بودن در این راه نیاز به انگیزه و البته برنامه ی جدی داشت که احمدی نژاد صاحب آن نبود و حتی بعد از چند سال به دنبال آن هم نمی گشت. شاید در ابتدا حرف حق می زد و به دنبال حق می گشت اما بعد از زمانی دیگر دنبال حرف حق هم نمی گشت. به مقام انا الحقی رسیده بود.
